Bijzonder hier is de programmering van het minder vaak uitgevoerde Concerto Gregoriano (1921) van Ottorino Respighi. De componist had altijd al affiniteit met het gregoriaans. Het zou echter vooral zijn echtgenote Elsa zijn geweest die Respighi aanspoorde om zich meer systematisch met het gregoriaans bezig te houden. In hetzelfde jaar als het Concerto componeerde Respighi ook de Drie Preludes over Gregoriaanse melodieën voor viool en piano (later omgewerkt tot de Kerkramen, Vetrate di Chiesa). Het driedelige Concerto Gregoriano is bijzonder omdat het de concertante allure van de meeste driedelige (snel – langzaam – snel) concerten ‘mist’. De eerste twee delen zijn immers beide langzaam. Pas het laatste deel herinnert ons eraan dat het om een ècht werk voor de concertzaal gaat: een heuse finale, met alle bijbehorende virtuositeit. In het tweede deel zullen insiders moeiteloos de sequens van Pasen (Victimae Paschali Laudes) herkennen. Het snelle laatste deel draait om een levendig Alleluja. De generatie nà Respighi is hier vertegenwoordigd door Goffredo Petrassi (Elogio per un’Ombra voor viool solo) en Luigi Dallapiccola (het divertimento Tartiniana Seconda). (HJ)