Als je van opera houdt, kun je eigenlijk niet meer om componist Thomas Adès (1971) heen. Na het succes van zijn kameropera Powder Her Face (1995) is The Tempest opnieuw een schot in de roos. Niet dat Adès Shakespeare’s toneelstuk klakkeloos volgt. ‘Het medium opera vraagt nu eenmaal andere restricties dan gesproken drama’, aldus de componist. Vandaar dat de Australische toneelschrijver Meredith Oakes werd ingevlogen om Shakespeare’s tekst meer opera-fähig te maken. Regisseur Robert Lepage verplaatste de oorspronkelijke handeling op het strand naar de Bühne van de Milanese Scala. Daarmee is de rol van magiër Prospero direct duidelijk: als een ware operaregisseur weet hij elke situatie naar zijn hand te zetten. Bovendien versterkt deze setting Adès subtiele verwijzingen naar de operatraditie, compleet met coloratuursopraan (luchtgeest Ariel), een zinderend liefdesduet en de bruisende finale voor vocaal kwintet. Daarmee is The Tempest geen klakkeloze terugblik op het verleden. Nee, Adès slaagde erin een nieuwe muzikale taal te ontwikkelen, die zowel kenners als de onbevangen muziekliefhebber direct lijkt aan te spreken. Hierin schuilt misschien wel de grootste kracht van Thomas Adès wat hem tot een van de belangrijkste componisten van zijn generatie maakt. (JWvR)