Het geluid van The Veils is het afgelopen decennium steeds een beetje minder rauw geworden. Dat geldt voor zowel de stem van Finn Andrews als voor de band. Andrews wordt dit jaar dertig en het lijkt wel of de zwaarste lasten van zijn schouders zijn. Huilde hij op het debuut uit 2004 nog als door demonen bezeten, op Time Stays, We Go is het gewoon zingen wat Andrews doet. De teksten zijn evengoed nog duister genoeg en gaan meer dan eens over de dood, maar dat zegt niks over zijn geestesgesteldheid. Dat is gewoon een eigenaardigheid van Finn Andrews. Het is zijn stijl. De furie is er dus definitief uit bij The Veils en dat is misschien maar goed ook. Je kan niet je hele leven boos en angstig blijven. Wat er voor in de plaats is gekomen, is een breed, uitgebalanceerd bandgeluid. Veel gitaren die van links naar rechts zweven, mooie samenzang en geinige additionele instrumentjes. De tien liedjes zijn stuk voor stuk lekker melodieus zonder aan melancholie in te boeten. Al met al een volwassen album voor volwassen luisteraars. (HF)