De viola d’amore speelt een kleine, maar cruciale rol in de muziek van Leoš Janácek. Hij leerde het instrument kennen via zijn collega Rudolf Reissig aan de orgelschool van Brno. Sindsdien dook het instrument op in verschillende opera’s waarvoor zijn grote muze Kamila Stösslová model stond (Káta Kabanova en De zaak Makropoulos). Maar de grootste rol kreeg het instrument in het Tweede Strijkkwartet ‘Intieme Brieven’, waarin het Janáceks hartstochtelijke verlangen en passie belichaamde. In een nogal intieme begeleidende brief schreef hij aan Kamila: ‘Het hele werk wordt bijeen gehouden door een speciaal instrument … de viola d’amour … In dit werk zal ik met jou alleen zijn’. Helaas voor Janácek bleek de violapartij te moeilijk voor de altviolist van het Moravisch Strijkkwartet, waardoor Janácek genoodzaakt was het werk te herzien. In de jaren zeventig reconstrueerde violist Milan Škampa de originele versie van het werk (opgenomen door het Quatuor Diotima). Op basis hiervan vervaardigden Gunter Teuffel en het Mandelring Quartett weer hun eigen versie die hier wordt uitgevoerd (met Gunter Teuffel op Reissigs eigen instrument!). Daarnaast staat ook Janáceks reguliere versie geprogrammeerd, samen met het Eerste Strijkkwartet ‘Kreutzer Sonate’. (JWvR)