Op de hoesfoto van het tweede album van de Amerikaanse groep Dark Dark Dark geven de leden zich volledig bloot en tonen zij zodoende hun stoere tatoeages. Het levert een mooie, maar ook wat misleidende hoes op want er is niets stoers aan Dark Dark Dark. Hun, voornamelijk op akoestische instrumenten als piano, banjo en cello gespeelde kamerpop klinkt eerder melancholiek en ook puriteins. Muziek waar invloeden in doorklinken van Europese volksmuziek, americana en vooral tin pan alley muziek. Op zijn best klinkt Dark Dark Dark als een informeel vriendenclubje dat zich, laat op de avond rond de piano van zangeres/pianiste Nona Marie Invie verzamelt en spontaan en licht rammelig haar liedjes begint te spelen. De melodieuze en ietwat droefgeestige stem van Invie is daarbij de hoofdattractie. De tweede cd verscheen eerder op ep als Bright Bright Bright. (MR)