Voor een zangeres die ooit miljoenen exemplaren van haar debuut wist te verkopen, is Vanessa Carlton een moedige artieste. Na haar eerste plaat Be Not Nobody (2002) had ze gerust een tijd kunnen doorgaan met het uitbrengen van dik georkestreerde liefdesliedjes. Teren op oud succes is haar echter vreemd en daarbij schuwt ze het experiment niet. Logischerwijs nam haar populariteit hierdoor redelijk snel af. Haar vierde plaat staat mijlenver af van haar eerdere werk. Het zal iets te maken hebben met haar nevenactiviteiten als schrijver van soundtracks. Dit werk lag ook aan de basis van twijfels of ze überhaupt nog verder wilde met de popmuziek. Gelukkig heeft ze doorgezet en klopte ze aan bij de Britse producer Steve Osborne. Zijn productie ademt een rustige sfeer uit. De rustige liedjes krijgen zo alle ruimte om langzaam een eigen vorm te krijgen. Goed, een dikke hit scoren zoals Carlton in 2002 deed met A Thousand Miles zit er op deze manier waarschijnlijk niet meer in. De luisteraar krijgt er daarentegen wel een prachtige, intieme en gedurfde plaat voor terug. (JE)