Het is alleen voor de allerbekendste artiesten weggelegd om met een voornaam door het leven te gaan. Denk aan Madonna, Prince en Adele, maar Jospehine Oniyama, een 30-jarige ambitieuze zangeres uit Manchester, gaat het ook proberen door te breken met slechts haar eerste naam. De vooruitzichten zijn positief. Guy Garvey, de frontman van Elbow, benoemde haar als grote belofte en in de personen van Ed Harcourt en Leo Abrahams heeft Josephine twee ervaren krachten naast zich. De liedjes op Portrait zijn stuk voor stuk zorgvuldig gearrangeerd, met fraaie vondsten zoals het traporgel in het indrukwekkende When We Were Trespassers en het glockenspiel (!) in het swingende I Think It Was Love. Josephine heeft een krachtige soulstem, maar wel eentje die ook het melancholische karakter van een druilerig Manchester weet op te roepen. Prima muziek, die geknipt lijkt voor Radio 2. Josephine heeft op dit veelbelovende debuut al een eigen, muzikale wereld gevonden, waarmee ze wel eens een breed luisterpubliek aan zou kunnen spreken. (PdK)