The Strypes bewijzen met Snapshot dat ‘generatiekloof’ een achterhaald concept is. Deze jochies zijn hun jeugdpuistjes nog maar nauwelijks ontgroeid, maar ze maken muziek uit een ver verleden. Het is dat er 2013 op de hoes staat, maar dit zou net zo goed een plaat van The Yardbirds of The Sonics kunnen zijn. Rauwe gitaren, beukende drums-met-tamboerijn en een uitstekende zanger die van tijd tot tijd de mondharmonica beroert. De teksten zijn simpel, de nummers recht-toe-recht-aan. Het is raszuivere garagerock met een flinke scheut blues. Niet bepaald vernieuwend, sterker nog: het is muziek uit de oertijd van de popmuziek. Maar door de eerlijke benadering van The Strypes is het absoluut onweerstaanbaar. Het wordt allemaal nog beter als gitarist Josh McClorey losgaat: zijn solo’s zijn om je vingers bij af te likken. Het tempo waarmee de twaalf nummers voorbij scheuren is adembenemend. Als de cd na een half uurtje is afgelopen kun je ook niet anders dan gewoon nog een keer op play drukken. (HF)