Als critici voor een debuut een nieuwe term moeten bedenken, weet je dat er iets bijzonders aan de hand is. Het veelzijdige debuut van Laura Mvula (Birmingham, 1987) wordt door sommige recensenten omschreven als gospeldelica. Toegegeven, ook de Amerikaan Raphael Saadiq werd zo gekenmerkt, maar een zeldzame term is het wel. Mvula’s muziek is vocaal complex en heeft progressieve arrangementen, vol met ouderwetse reverb, wurlitzers en celestes. De Engelse studeerde compositie en met dat in het achterhoofd vallen sommige details op hun plek. Sing To The Moon zit vol met slimme trucjes en doet soms wat gekunsteld aan. De plaat is te eclectisch om te gebruiken als achtergrondmuziek of als dansmateriaal. De pracht en praal komt pas echt naar voren als je geconcentreerd luistert. De twaalf nummers blinken uit in dynamiek en blijven zelf na een paar luisterbeurten overdonderen. Producer Steve Brown werkte eerder mee aan het succesvolle debuut van Rumer . Mvula heeft genoeg in haar mars als zangeres, arrangeur en muzikant om evenveel mensen aan te spreken. Misschien dat gospeldelica dan snel een huis-, tuin- en keukenwoord wordt. (JE)