Bijna was Schuberts symfonische oeuvre met de onvoltooide ‘Achtste’ Symfonie als een nachtkaarsje uitgedoofd. Na vier mislukte pogingen deed een verblijf in de Oostenrijkse Alpen in 1825 echter wonderen. Met de grote ‘Negende’ Symfonie hervond Schubert zijn symfonische stem. Maar daarmee is het ook een van zijn raadselachtigste composities, want wat doen die citaten uit Beethovens Negende (Ode an die Freude) in de finale? En wat betekenen al die merkwaardige stijlimitaties van Hongaarse zigeunermuziek in het Andante con moto? Stevige kost voor musicologen om hun tanden op stuk te bijten. Voor de argeloze luisteraar blijft het gewoon prachtige muziek, die geen nadere uitleg nodig heeft. En dat geldt ook voor deze meeslepende uitvoering door Philippe Herreweghe en deFilharmonie. Van de evocatieve hoornmelodie en triomfantelijke apotheose in het eerste deel tot de uitbundige finale borrelt Schuberts muziek van frisse ritmische vitaliteit. Een mooi voorbeeld van hoe een oude-muziekspecialist als Herreweghe een hedendaags symfonieorkest kan omtoveren tot zijn vroeg negentiende-eeuwse equivalent. (JWvR)