Tot op zekere hoogte zou je de Tsjechische componist Ladislav Kubík (1946) een moderne neoclassicist kunnen noemen. Enerzijds kijkt hij graag terug op muziek uit het verleden (de lyriek van Berg, het structurele vernuft van Schönberg) en componeert veelal in traditionele vormen en genres. Anderzijds verbindt hij dit graag met de verworvenheden uit de hedendaagse muziek. Het resultaat is een hoogst individuele muzikale taal waarin verschillende heterogene elementen tot een eenheid worden gesmeed. Deze cd, waarop Kubík met het fenomeen elektronica aan de haal gaat, is daarvan een mooi voorbeeld. Zo bevat het Derde Pianoconcert uit 2010 enkele vooraf opgenomen en licht bewerkte fragmenten uit Martinu’s Vierde en Vijfde Pianoconcert. Pianist en orkest gaan een dialoog aan met deze citaten en lijken in gesprek met het verleden. In Sinfonietta no.3 ‘Gong’ (2008) op het gelijknamige gedicht van Rilke zijn het vooral elektronisch bewerkte gongklanken die de symbolische betekenis van de tekst benadrukt. Daarnaast verlenen ze het vocale en instrumentale klankpalet extra kleur. Zowel bij Martinu als Rilke sluit Kubík aan bij hun muziekhistorische context, zonder daarbij zijn individuele stijl te verloochenen. Fascinerende nieuwe muziek! (JWvR)