Hugh Laurie geeft het in het cd-boekje grif toe: hij heeft nooit katoen geplukt, ‘grits’ gegeten of in de bak gezeten. Nee, hij is een rijke, blanke Brit, tot overmaat van ramp ook nog acteur en toch wil hij blues zingen. Met zijn humor wapent Laurie zich tegen zijn critici. Dat is alleen nergens voor nodig: Laurie toont een oprechte liefde (en encyclopedische kennis) voor de muziek van New Orleans. Sterker nog, hij kan die muziek ook nog eens overtuigend spelen. Met zijn verweerde stem en rafelige pianospel geeft hij oude blues- en jazzsongs een nieuw leven. Daarbij kreeg hij hulp van de muzikale elite van Crescent City: zangeres Irma Thomas, Dr. John en levende legende Alain Toussaint op piano. Maar de echte sterren op dit album zijn de songs. Dat zijn monumenten die honger en armoede, stormen en overstromingen hebben doorstaan. Ze zijn met kunde geselecteerd en met liefde gespeeld. Hugh Laurie kan zijn critici laten kletsen. Hij geeft New Orleans met Let Them Talk een eerbetoon, dat elke stad zich zou wensen. (PdK)