De Stereophonics wilden voor hun achtste studioplaat met een nieuw geluid op de proppen komen. Dat was ook wel nodig want op de drie voorgangers van Graffiti On The Train was het vooral veel van hetzelfde. Zanger Kelly Jones kwam met het idee om met veertig nummers die nooit afgerond waren aan de slag te gaan, waarvan er uiteindelijk tien overbleven. Het concept is deels geslaagd. Met Indian Summer, het stevige Catacomb en het obscure In A Moment zijn er een aantal prima nummers op Graffiti On A Train te vinden, maar ‘nieuw’ is het niet. De Stereophonics klinken nauwelijks anders dan op voorganger Keep Calm And Carry On (2009). Tegelijkertijd komt het kwalitatief niet in de buurt bij het uitermate geslaagde debuutalbum Word Gets Around (1997). Dat maakt Graffiti On The Train toch een beetje een tegenvaller, zeker omdat de Stereophonics vier jaar de tijd hadden om zichzelf opnieuw uit te vinden. (BvdV)