Een paar maanden na zijn slecht ontvangen klassieke compositie Ocean’s Way (2011), waagt Sir Paul McCartney zich weer aan een muzikaal uitstapje. Durf kan de oude Beatle niet worden ontzegd, want Kisses On The Bottom – ja, zelfs de titel is gewaagd – bevindt zich mijlenver af van bijvoorbeeld Sgt. Pepper, Band On The Run of Chaos And Creation In The Backyard. De revolutionaire popmuziek die de Engelsman zelf vanaf de jaren zestig heeft helpen vormen blijft achterwege op deze cd vol romantische jazzstandards. Het gaat grotendeels om liedjes die zijn familie tijdens zijn jeugd zong bij feestelijke gelegenheden, aangevuld met twee eigen composities in dezelfde stijl. Geen probleem voor een geoefend musicus als McCartney. Hij wordt bijgestaan door een keur aan professionals, waaronder de wereldberoemde pianiste Diana Krall. De zestiger klinkt als een Britse toerist op vakantie in L.A., die ook nog eens mag zingen in de microfoon waarin Nat King Cole ooit zong. Deze vergelijking is overigens van McCartney zelf, alsof ook híj weet dat dit niet meer is dan een aardig tussendoortje. (JE)