In 1986 scoorde Robert Cray met zijn band in Nederland een grote hit met Right Next Door. Hij was op dat moment een van de weinige muzikanten naast o.a. Eric Clapton die naast zware neerslachtige blues ook platen afleverde die ‘geschikt’ waren voor de radio. Net als zijn goede vriend Clapton met wie hij geregeld samenspeelde, lijkt hij nog iedere dag naast zijn gitaar wakker te worden. Robert Crays zestiende studioplaat Nothin But Love (2012) mag gerust tot zijn beste gerekend worden. Zijn stem is zuiverder en warmer dan ooit te voren en met zijn huilende gitaar bezorgt hij iedere sterveling zonder twijfel kippenvel. Bijgestaan door een formidabele band is Nothin But Love een heerlijke en tevens toegankelijke bluesplaat geworden. Want zoals de meester zelf zegt: ‘Binnen de bluesmuziek dienen naast de zware kanten van het leven (Blues Get Of My Shoulder) ook de plezierige kanten te worden bezongen (Won’t Be Coming Home en Side Dish).’ En daar is hij op Nothin But Love wederom in geslaagd. Chapeau. (BvdV)