Na The Slip (2008) moesten fans ruim vijf jaar wachten op een nieuwe Nine Inch Nails. De overwerkte frontman Trent Reznor had voorlopig afscheid genomen van zijn geesteskindje en richtte zich met succes op soundtracks en de nieuwe groep How To Destroy Angels. Comebackplaat Hesitation Marks laat horen dat Reznor tegelijkertijd het verleden omarmt en nieuwe wegen inslaat. Van de gedreven stem en gortdroge productie tot aan het vertrouwde artwork – gemaakt door de hoesontwerper van de klassieker The Downward Spiral (1994) – is deze cd een feest der herkenning. De intensiteit van het eerdere werk wordt met gemak geëvenaard, maar het brute geweld ontbreekt. Reznors teksten zijn niet langer doorspekt met zelfhaat of cynisme, al zingt hij nog altijd veel over teleurstellingen in zijn leven. Lichte momenten zijn er genoeg, zoals de rocksong Everything met puik gitaarwerk en koortjes van Lindsey Buckingham (Fleetwood Mac). Op zulke nummers is NIN niet alleen toegankelijk, maar ook uiterst aanstekelijk. Zijn muziek mag dan nog steeds zijn gevuld met dissonanten en borrelende elektronica, Reznor maakt hier toch écht popmuziek. Nine Inch Nails wordt met Hesitation Marks krachtig voortgezet. (JE)