Traveling Alone verschijnt tien jaar na de doorbraak van Tift Merritt. Dit album sluit verrassend genoeg naadloos aan op haar debuutplaat Bramble Rose (2002), dat haar destijds de zware vergelijking met sterren als Lucinda Williams en Emmylou Harris opleverde. In de periode die volgde werden haar albums met wisselende kritieken ontvangen en leek ze moeite te hebben om haar belofte als nieuwe countrykoningin waar te maken. Traveling Alone brengt haar echter toch weer een stukje dichter bij de troon. Op haar zevende album zijn tien ijzersterke, typische americanaliedjes terug te vinden. Op de subtiele en ingetogen nummers als Traveling Alone en het schitterende Drifted Apart voelt Merritt zich duidelijk hoorbaar als een vis in het water. Maar ook als het tempo opgeschroefd wordt weet ze ditmaal te verrassen, iets dat voorheen vaak niet het geval was. Zo klinkt ze bijzonder gedreven en geloofwaardig op Still Not Home, dat ook niet had misstaan op een album van Emmylou Harris. Met Traveling Alone lijkt de belofte dan eindelijk ingelost. (BvdV)