Als lid van de band van Ty Segall zag Mikal Cronin de aandacht voor psychedelische garagerock toenemen vanaf 2010. Segall wist zich met een paar prima albums knap in de kijker te spelen van de muziekpers. Wereldwijd stonden ze op de hipste festivals, maar bijvoorbeeld ook – en dat was minder logisch – in het populaire programma van David Letterman. Cronin surfte in het kielzog mee op het succes van Segall en treed met zijn tweede soloplaat uit zijn schaduw. Voor hem ligt er ook een mooie toekomst in het verschiet, zeker als hij het momentum van MC II weet vast te houden. De nummers van Cronin zijn een stuk laagdrempeliger en beter van elkaar te onderscheiden dan die van zijn vriend. Liedjes als Weight en Don’t Let Me Go blijven bijvoorbeeld echt hangen. De onafscheidelijke fuzzbox wordt met beleid ingetrapt, al overstuurt de boel hier en daar lekker, zoals op het gedreven Change. Tien nummers, een dik half uur zomerse pop en een flink scheurijzer om lekker mee los te gaan. (JE)