Na een verloren rechtszaak mocht Santi White de naam Santogold niet meer gebruiken en nam de New Yorkse zangeres de naam Santigold aan. Slechts één lettertje veranderde in haar artiestenaam en ook op haar tweede album veranderde maar weinig. Nagenoeg dezelfde groep producers werd opgetrommeld, waardoor John Hill, Diplo en Switch zich weer mochten uitleven. Vanaf het moment dat opener Go! wordt ingezet is de sound herkenbaar. Santi's licht zeurende stem galmt weer heerlijk over gortdroge elektronica en ritmes heen. Stilstand is achteruitgang en daarom heeft de eclectische artieste nog een blik hippe producers opengetrokken. Greg Kurstin en David Sitek mogen voor wat nieuwe impulsen zorgen. Die zijn zeker te vinden op Master Of My Make-Believe. Vergeleken met het debuut bevat de plaat meer onderhuidse spanning. Het broeit en borrelt op een rustige doch onheilspellende wijze. De 11 nummers zijn hierdoor niet zo urgent of hitgevoelig als bijvoorbeeld de onweerstaanbare single Lights Out uit 2008. Erg is dat niet, want Santigold prolongeert wel haar status als toonaangevend zangeres. (JE)