Net als Brahms’ Eerste Symfonie, was Bartóks pantomime De Wonderbaarlijke Mandarijn (1919) een revolutionair werk. Waar Brahms in het reine moest komen met de symfonische erfenis van Beethoven, had Bartók te kampen met de schaduw van Stravinski’s Le Sacre Du Printemps. Evenals Stravinski maakte Bartók ongebreideld gebruik van stuwende ritmes en pompende ostinati. Maar deze oerkracht reguleert Bartók aan de hand van een verfijnde lappendeken bestaande uit mozaïekachtige motiefjes die parallel loopt aan de fluctuerende spanning van het plot. Desondanks veroorzaakte het werk een regelrecht schandaal. In Boedapest werd De Wonderbaarlijke Mandarijn al bij voorbaat geweigerd vanwege de immorele inhoud. Na de wereldpremière in Keulen (1926) verbood de burgemeester verdere opvoeringen in zijn stad. Twintig jaar bleef het werk onuitgevoerd. Alleen de suite werd buitengewoon populair. Deze wordt hier uitgevoerd en gekoppeld aan Brahms symfonische eersteling. Beide werken vormen de debuutopname voor dirigent Jonathan Pasternack samen met de London Symphony Orchestra. Vanwege de sublieme opnamekwaliteit leverde dit album al gelijk een Grammy-award op. (JWvR)