Dat Ruben Hein van huis uit jazzpianist is, is op zijn tweede soloplaat echt niet meer te horen. Hein zingt. En hoe. Van de jazzwortels die op zijn debuut Loose Fit nog te horen waren, is niets meer over. Het klinkt of Hein daar heel blij mee is. Hij heeft alle schroom overboord gegooid en heeft een regelrecht popalbum afgeleverd. Ruben Hein laat horen dat de mogelijkheden eindeloos zijn als je niet meer in één genre hoeft te werken. Hopscotch bevat radiovriendelijke melodieën, funky grooves en een ballad op z’n tijd. Hopscotch betekent hinkelen en die albumtitel is goed gekozen. Het spelplezier is duidelijk te horen (het intro van Little Life, het outro van Hopscotch). Ruben Hein springt keurig door de verschillende vakjes heen en stapt nooit buiten de lijntjes. Zoals gezegd: regelrechte pop. Prima. (HF)