R&B-artiest Robin Thicke leert ons op zijn zesde studioalbum Blurred Lines over het grijze gebied, daar waar de grenzen onduidelijk zijn. Met het aanvangslied Blurred Lines, tevens de eerste single, scoorde hij weer eens een ordinaire hit. Het gelijknamige album is een hommage aan plezier maken en het is duidelijk te horen dat Thicke zichzelf een stuk minder serieus neemt dan voorheen. De plaat bevat namelijk vooral dansbare deuntjes en het aangename stemgeluid van de zanger wordt niet onnodig naar patserige hoogten gebracht. Toch komt de cd als geheel nergens echt van de grond. Of het komt doordat Thicke te weinig persoonlijkheid heeft of dat de muziek – hoe fijn in het gehoor ook – niet onderscheidend genoeg is, is niet meteen helder. Een aantal tracks doen denken aan een softe variant van Jamiroquai en zelfs producers als Timbaland en Pharrell hebben de echte pit er niet in kunnen brengen. Blurred Lines is niet slecht, maar dat is niet altijd goed. (GL)