Metalstijlen komen en gaan maar het genre doommetal - dat zich laat herleiden tot late jaren zestig bands als Black Sabbath en Blue Cheer - kent een eigen, nog onaantastbare plek en lijkt zelfs bezig met een opmars. Dat is niet vreemd, want gezaghebbende groepen als Katatonia, My Dying Bride en Pentagram combineren een bulderende sound vol logge gitaarriffs, waarin ook subtielere passages niet worden geschuwd, met gedragen en melodische zang. Het Zweedse kwartet Witchcraft vervolmaakt dit geluid op zijn vierde album. Zanger Magnus Pelander heeft met zijn licht snikkende en tegelijk krachtige stem in de verte zelfs wel iets van een jonge Bono Vox. Hij geeft inhoud aan de vloeiende metalriffs en traag rollende ritmes die van Legend afspatten, in negen relatief korte songs met kop en staart. Het maakt Legend tot een even diepgaand als toegankelijk album voor wie van metal houdt maar niets met grunts, goth en fantasy heeft. (MR)