Er zijn maar weinig componisten die zowel een breed pop- als klassieke-muziekpubliek weten aan te spreken. Wel, de jonge Amerikaan Nico Muhly (1981) is er zo een. Zonder zich tot een bepaalde stroming te beperken, verbindt hij de meest uiteenlopende muziekstijlen met elkaar zoals minimal music, pop en kunstmuziek uit Renaissance en twintigste eeuw. Vooral voor oude Engelse kerkmuziek à la Byrd en Gibbons (Muhly’s bakermat) heeft hij een regelrechte obsessie. De vrije vorm, het ontbreken van climaxen, het aanhalen en loslaten van langzaam pulserende bewegingen zijn zaken die kenmerkend zijn voor Muhly’s muziek, evenals het gebruik van eigenzinnige instrumenten. Op dit album is dat de zesnarige elektrische viool, waarvoor Muhly het monumentale, maar intieme concert ‘Seeing Is Believing’ componeerde. Het is muziek die als een rustig stromende koele beek door allerhande fascinerende landschappen meandert, maar zich nergens ontpopt tot een woest kolkende klankmassa. Maar de grootste verdienste van Muhly is misschien wel dat hij al zijn muzikale bronnen weet samen te smeden tot een persoonlijke taal, waarin de directe communicatie met het publiek centraal staat. (JWvR)