Voor zeshonderd pond per bandlid, werd Pink Floyd in 1969 gerekruteerd door de jonge Frans/Zwitserse filmmaker Barbet Schroeder om de soundtrack te verzorgen voor zijn debuutfilm More. De groep werkte op dat moment aan de studioplaat van Ummagumma, wat moeizaam vorderde dankzij de opgelegde regel dat ieder lid een individueel stuk moest maken. De opnames van More waren zodoende een welkom uitstapje voor de nog steeds onder het verlies van frontman Syd Barrett lijdende groep. Misschien pakt More daarom wel zo goed uit. Het is een echte stoner- en psychplaat avant la lettre, vol woeste rocksongs, jams en pastoraal aandoende liedjes, die vooral uit de pen van Roger Waters komen. Het nummer Cymbaline, waarin voornoemde elementen mooi samenkomen, is een Pink Floyd-klassieker en werd indertijd op het podium nog eens uitgebreid met een lange sequence waarin via de quadrafonische geluidsinstallatie voetstappen door de zaal zigzagden en krakende deuren aan alle kanten opengingen en dichtsloegen. De plaat bleek succesvoller dan de film (een wat oeverloos hippieverhaal) en legt de fundamenten bloot van het creatieve Pink Floyd dat vier jaar later zou doorbreken met The Dark Side Of The Moon. (MR)