Zoals veel kunstenaars in de Romantiek was choreograaf Marius Petipa niet schuw van exotisme. In zijn ballet Don Quixote gaf hij zich over aan het Spaanse vuur. Vanzelfsprekend bleef het bij het overnemen van wat uiterlijkheden, want Petipa was vooral een meester in het uivinden van briljante spitzenvariaties. Aan het begin van de twintigste eeuw maakte Alexander Gorski een nieuwe versie met meer aandacht voor lokale folkore. Toch zult u niet veel flamencobewegingen tegenkomen, want Don Quixote blijft een klassiek romantisch ballet in optima forma. De productie van Alexei Ratmansky voor het Nationale Ballet is een feest voor het oog met genoeg speelse elementen om de aandacht van kinderen vast te houden. Opmerkelijk is dat Ratmansky voor de rollen van Don Quixote en Sancho Pancha geen gebruik maakte van oudere karakterdansers maar van acteurs, wat uitstekend uitpakt: pluim voor Karel de Rooij en Peter de Jong. De dansers tonen verbluffende staaltjes danstechniek. Zo laat Anna Tsygankova prachtig spitzenwerk zien in de tweede akte en weet zij in de derde heel lang haar balans te houden op één spitz. Prachtige opvoering. (CP)