De officiële tweede plaat van rapper Kempi heeft drie jaar op zich laten wachten. Zanian is zijn doopnaam en Adamus de achternaam van zijn vader. Of je Kempi nu leuk vindt of niet, hij heeft wel een neus voor tragiek. Voor pure hiphop moet men tegenwoordig diep graven. De term urban is hier beter op zijn plek en wat de muziek hiphop zou maken is het feit dat er gerapt word. Zo trapt de plaat af met een beat die meer naar house neigt en of je dat ziet als muzikale groei of juist creatief verval is een kwestie van perspectief. Rappen doet Kempi nog steeds redelijk onverstaanbaar en de vergelijking met Lil Wayne is nog altijd terecht. Wat zang betreft valt Kempi soms in herhaling en hoe gemeend de woorden ook zijn, de vocalen schieten soms het doel voorbij. Op verschillende momenten noemt hij zichzelf een grondlegger en daar is het eigenlijk nog te vroeg voor. De plaat bevat een gewiekste mix van zoetsappigheid, rauwheid en oprechtheid. Fans van Kempi kunnen tevreden zijn met deze plaat. (GL)