‘Beste band ooit’ staat er onbescheiden op de website van The Don’t Touch My Croque Monsieurs. Dan heb je voor beluistering al twee punten binnen: één voor de Amsterdamse bluf en één voor de originele bandnaam. Als één van de weinige indierockbandjes zingen ze in het Nederlands, compleet met charmant Ciske de Rat-accent. De groep klinkt onweerstaanbaar in de furieuze opener Amsterdam-Noord waar ze kernachtig hun woonwijk schetsen: ‘Speeltuintje cellofaantje rust voor het eerst gekust in Noord’. Gelukkig serveert de groep daarna niet alleen maar schreeuwzang en new-waverige gitaarlijntjes. Het dronken zeemanslied En We Ete Allemaal klinkt als De Kift met een kratje wodka achter de kiezen. Er is niet louter jolijt. Het nummer Diep In De Zeemeermin is een dappere aanzet tot een ballade, mede door de geslaagde bijdrage van de lieflijke zangeres Briënne Bojoh. Verdere uitstapjes naar reggae (Je Hebt Gelijk) en metal (Top Van De Berg) komen de variatie op dit debuut alleen maar ten goede. Van deze branieschoppers gaan we vast meer horen. (PdK)