De Britse groep Anathema heeft sinds zijn oprichting in 1990 een lange muzikale weg afgelegd. Begonnen als death/doommetalband volgde het gezelschap rond de drie broers Cavanagh een langzame route richting progrock. Een stijl die zijn definitieve vorm leek te hebben gevonden op We’re Here Because We’re Here uit 2010, een plaat vol loodzware epische rock. Op Weather Systems wordt dit voortgezet. Veel van de mid-tempo nummers hebben een langzame opbouw maar kennen meer dan eens woestige emotionele finales. Weersomstandigheden worden in de teksten gebruikt als metaforen voor gemoedstoestanden en het zonnetje komt daar zelden bij om de hoek kijken. Een mooie toevoeging is wel het heldere stemgeluid van zangeres Lee Douglas die alsnog de inktzwarte en oerserieuze klanken van lichtere tinten voorziet. Maar vooral is Weather Systems zo overdadig donker en melancholiek dat naarmate het album vordert en van het ene gevoelige crescendo naar het andere blijft toewerken, de geloofwaardigheid afneemt. Bestaat het woord emoprog al? Bij deze. (MR)