Evenals het Roemeens geen Slavische taal is maar een Romaanse, zo heeft de muziek van de Roemeen Georges Enescu (1881-1955) veel meer een Franse dan een Slavische ziel, althans in de twee hier uitgevoerde pianokwartetten. Ondanks de donkere aardkleuren ademt vooral het Eerste Pianokwartet (1909) de sfeer van Fauré, Debussy en Ravel. De muziek is vloeiend, zonder grote contrasten, maar vol onderhuidse spanningen. Illustratief daarvoor is Enescu’s subtiele behandeling van de piano die vaak als contrasterende kleur tegen de sinistere strijkers wordt uitgespeeld. Iets dat nog meer geldt voor het Tweede Pianokwartet uit 1944. Vreemd genoeg is dit werk ‘à la mémoire de mon maître Gabriël Fauré’, veel minder uitgesproken Frans dan het eerste. In de tussenliggende vijfendertig jaar ontdekte Enescu namelijk de bezonken kracht van de Roemeense volksmuziek, die geleidelijk aan steeds diepere sporen in zijn werk achterliet. Het is daarom opmerkelijk dat Enescu’s muziek nooit de toegewijde aandacht gekregen als zijn Oost-Europese kompanen Janácek, Szymanowski, Kodály en Bartók en Martinu. Wellicht dat dit album van het Schubert Ensemble hierin het verschil kan maken. Zij leveren een kwalitatief hoogstaande opname af vol bezieling en hartstocht. (JWvR)