Het heeft ongeveer vier jaar geduurd, maar het vierde album van Bloc Party is in augustus 2012 dan toch een feit. Leadzanger Kele Okereke liet in september 2011 nog weten dat hij misschien was ontslagen, nadat hij de rest van de band een oefenruimte in zag gaan terwijl hij van niets wist. Dit bleek allemaal op een misverstandje te berusten. Tja, er bestaan wel meer bands die uitstekend kunnen musiceren, maar belabberd communiceren. Bloc Party is in ieder geval terug op volle oorlogssterkte en dat betekent dat de band agressiever en bombastischer klinkt dan voorheen. Dat is maar goed ook, want na alle drama wil je als luisteraar natuurlijk niet afgeserveerd worden met een kleurloze plaat. De groep weet nog steeds een vleugje dance te verweven in hun indiepop en geeft op Four ook de ruimte aan rootsinvloeden. Opvallender zijn de harde gitaren en schreeuwerige zang die je doorgaans niet zo snel tegenkomt bij britpopbands. Op een paar rustigere nummers na, probeert Bloc Party zo door middel van het grote gebaar weer een plaatsje in het muzieklandschap te veroveren. (JE)