Drie jaar na zijn fraaie plaat Better Things To Do (2009) toog Mark Lotterman naar de studio van topproducer Frans Hagenaars om zijn derde cd op te nemen. Na drie jaar wachten had hij slechts vijf dagen nodig om met zijn vijfkoppige groep Funny op de band te knallen. Het zal iets te maken hebben met de opgekropte emotie die Lotterman onversneden deelt met zijn luisteraars. Het titelnummer lijkt bijvoorbeeld een onbeduidend walsje, maar gaat na een paar minuten bijna ten onder aan de onderhuidse spanning. Lottermans rauwe openhartigheid dreigt de driekwartsmaat te verscheuren, maar de band blijft wonderwel de juiste maatsoort spelen. Het zegt veel over het vakmanschap van de muzikanten die de singer/songwriter om zich heen heeft verzameld. Zij overtuigen vooral in terughoudendheid en leggen een kale basis neer voor Lottermans zang. Op het moment dat ze eventjes in de schijnwerpers mogen staan, staan ze echter hun mannetje. De schitterende toonladers in de break van Glad To Say I Love You, de toonaangevende percussie op Evening Sun en de accordeon van Been Blue; stuk voor stuk prestaties van formaat. Lotterman en zijn helpers balanceren op Funny knap tussen uitgelaten en ingehouden passie. (JE)