Wie The Hives zegt, denkt aan twee dingen: rauwe garagerock en energieke liveshows. Dat laatste is nog steeds van toepassing en er is genoeg gelegenheid om dat zelf te ondervinden, want de Zweden touren onafgebroken. Het label ‘rauw’ is echter niet van toepassing op de Hives die we horen op hun laatste album Lex Hives. De band ontbond na twee albums het contract met platenmaatschappij Interscope om het volgende album geheel op eigen kracht te maken. Zelf gefinancierd, zelf geproduceerd en uitgebracht op hun eigen label Disque Hives. Helaas heeft al deze vrijheid niet geleid tot een spontaan en fris geluid. De nummers zijn snel, alle instrumenten (tot de zangstem aan toe) zijn voorzien van een dikke distortion, de drums zijn hard en er wordt flink geschreeuwd. Maar rauw? Nee, rauw is het niet. Het is eerder pompeus en lomp. De rauwe, lichtvoetige, spontane bravoure van Hate To Say I Told You So, dé hit van The Hives, is op deze plaat niet te vinden. Ze hebben er bijna vijf jaar over gedaan en misschien is dat wel de reden waarom dit album zo gelikt en gladgestreken klinkt. Alle spontaniteit is eruit geproduceerd. De energie van The Hives is ongekend, althans live. Misschien wordt het tijd voor een livealbum? (HF)