In de winter van 1842 beleefde Robert Schumann een ernstige inzinking, en dat gebeurde tijdens een tournee van zijn pianospelende echtgenote, Clara. Vanwege alle drukte ging Robert alleen terug naar Leipzig om zich aan de studie van het contrapunt te wijden. Geen wonder dat 1842-43 een periode van doorwrochte kamermuziek werd: het Pianokwintet op.44, het Pianokwartet op.47, de drie Strijkkwartetten op.41. De trio’s op deze cd stammen overigens uit 1847, hoewel dit nu juist de periode was waarin Schumann zich aan grootschalige literaire projecten waagde (Manfred, Faust, Das Paradies…). Van de genoemde kamermuziek heeft eigenlijk alleen het meeslepende Pianokwintet bekendheid gekregen. De overige kamermuziekstukken zijn te doorwrocht voor een breed publiek, zo luidt althans het vooroordeel. In het Pianotrio nr.2 is Schumanns bipolaire pathos echter net zo herkenbaar als in het Kwintet of de Davidsbündlertänze; het Swiss Piano Trio laat het met verve horen. Dit in 1998 opgerichte gezelschap werd mede onderricht door kamermuziekveteranen als Menahem Pressler (Beaux Arts Trio, Valentin Berlinsky (Borodin Kwartet) en het Amadeus Kwartet. (HJ)