Originaliteit is een groot goed in de popmuziek: een muzikant die iets nieuws probeert te maken heeft altijd een streepje voor. Niet dat veel muzikanten zich daar iets van aantrekken. Vooral binnen de soulmuziek is het mogelijk om met een volstrekt onorigineel retrogeluid succesvol te zijn. Allen Stone, een bleke bebrilde twintiger uit een lelieblank dorp in de buurt van Seattle, is de zoveelste soulzanger met een overbekend retrogeluid. Is dat erg? Nee hoor, want al na één keer luisteren hoor je: Allen Stone hééft soul. Net als veel van zijn beroemde voorgangers leerde domineeszoon Stone dan ook zingen in de kerk. Hij fluistert als een romantische Al Green, maar haalt een nummer later uit als Stevie Wonder of kraait hij in falset als een opgewonden Prince. Ook zijn begeleidingsband beheerst alle registers: van het funky Satisfaction tot Say So, een vrolijk uptempo deuntje in de beste Motown-traditie. Moderne soul klonk zelden zo ouderwets als in de handen van Allen Stone. Gelukkig behoudt hij ook de kwaliteit van zijn beroemde voorbeelden. (PdK)