Samen met Einojuhani Rautavaara en Kaija Saariaho behoort Magnus Lindberg (1958) tot de belangrijkste Finse vertegenwoordigers van de hedendaagse muziek. Sinds zijn adolescentie interesseerde hij zich al voor de progressieve ontwikkelingen in het internationale muziekleven en bij aanvang van zijn carrière was Lindberg het toonbeeld van een modernist pur sang. Hij onderstreepte dit graag met uitspraken als: ‘alleen het extreme is interessant’. Geen wonder dat zijn vroege werken uiterst ingewikkelde composities zijn met dikke texturen en complexe ritmes. Exemplarisch daarvoor is Kraft (1985), waarmee hij internationaal doorbrak en wat hem diverse prijzen opleverde. Rond 1988 veranderde zijn componeerstijl. Hij verbreedde zijn horizon met invloeden uit het Franse spectralisme, minimal music, popmuziek (Berlijnse punk, progressieve rock) en etnische muziek uit zuidoost-Azië. Tevens neigde hij naar een meer traditionele orkestklank en werd de structuur van zijn composities transparanter. Debet hieraan was de door hem ontwikkelde ‘chaconne-techniek’, waarmee een cyclische opeenvolging van akkoorden telkens aan nieuwe variatietechnieken wordt onderworpen. Dit principe is in latere grote orkestwerken als het Concerto For Orchestra (2002 en Sculpture (2005) duidelijk waarneembaar. Ook Lindbergs fenomenale orkestratietechniek oogstte grote lof, waarbij Sir Simon Rattle hem karakteriseerde als ‘one-man living proof that the orchestra is not dead’. Deze vier cd-box met heruitgaven geeft een mooi beeld van de compositorische ontwikkeling die Lindberg de afgelopen 25 jaar heeft doorgemaakt. (JWvR)