Dylan Leblanc leerde al op 7-jarige leeftijd gitaarspelen en heeft sindsdien de gitaar niet meer losgelaten. De Amerikaan mag bij het uitkomen van Cast The Same Old Show (2012) dan begin twintig zijn, voor zijn leeftijd klinkt hij bijzonder volwassen en doorleefd. Zijn tweede studioplaat klinkt dromerig en is doordrenkt met poëtische teksten vol melancholie. Mede door de sobere begeleiding komen zijn zo nu en dan onvoorspelbare uithalen er prachtig uit. Mede hierdoor doet Cast The Same Old Show denken aan Love Is Hell, een fraai, sober album van singer/songwriter Ryan Adams. Waar Adams af en toe nog een opzwepend nummer toevoegt aan zijn platen houdt Leblanc zich strikt aan het door hem zelf opgelegde zware melancholische thema. En dat doet hij met verve, met name nummers als Innocent Sinner, het prachtige Comfort Me en de sfeervolle afsluiter Lonesome Waltz. Cast The Same Old Show is een heerlijke volwassen luisterplaat geworden die schreeuwt om meer. Maar Leblanc is gelukkig nog jong. We zijn nog lang niet van hem af. (BvdV)