Na een veelbelovende debuutsingle in 2007, werd het een tijd stil rondom de Britse singer/songwriter Liz Green. In haar eigen land werd ze op basis van dat ene liedje vergeleken met Judy Garland en Billie Holiday, maar het duurde nog vier jaar voordat de recensenten zich konden uitspreken over een volwaardig album. O, Devotion! heeft lang op zich laten wachten, al zijn de kritieken er niet minder om. Het valt te begrijpen, want O, Devotion! is een prettige luisterplaat. In een rustige setting waar enkel de voorzichtig gebrachte New Orleans-blazers voor opschudding zorgen, moet de cd het vooral hebben van de stem van Green. Deze heeft gelukkig genoeg kracht om een heel album te dragen. Voor een vrouw die de dertig nog lang niet is gepasseerd, beschikt ze over een opvallende oude ziel, wat misschien ook haar lage werktempo verklaard. Naar eigen zeggen is het aan producer en technicus Liam Watson te danken dat haar debuut überhaupt is afgemaakt. Zijn werkwijze met strikt analoge apparatuur heeft er daarnaast voor gezorgd dat O, Devotion! heerlijk puur en warm klinkt. Het lange rijpingsproces heeft zijn vruchten afgeworpen. (JE)