Er zijn groepen die het waarschijnlijk het beste bij een debuutplaat kunnen houden. Een jaartje genieten van het succes, een verzorgde wereldreis maken langs podia en festivals en daarna weer een studie oppikken of verder gaan waar je voorheen mee bezig was. Het Britse trio White Lies is zo'n groep. Op het debuut To Lose My Life (2009) plagieerde en plunderde het drietal met succes de jaren tachtig en ondanks het gebrek aan ook maar een origineel idee klonk dat best aardig en pakkend. Op opvolger Ritual is de charme er echter af en hoor je de leden bijna ploeteren en steunen waar ze nu hun ideeën weer vandaan moeten gappen. Uit de jaren tachtig, zoveel is duidelijk. Op Ritual klinkt White Lies vooral als (herinnert u zich deze nog?) Tears for Fears. Er werd wat elektronica aan het bandgeluid toegevoegd, terwijl zanger/gitarist Harry McVeigh zijn melodieuze gehuil nog eens aandikt met wat extra jaren tachtig-dramatiek. De plagiaat overstijgt dit, zowel letterlijk als figuurlijk hol klinkende album, nergens. (MR)