Reinbert de Leeuw was altijd al een pleitbezorger van de verstilde avant-garde. Het bekendst werden zijn Satie albums, met uiterst contemplatieve lezingen van Satie’s vroege pianowerk . Hij brak tevens een lans voor de laatromantische, dan wel vroegmoderne Liszt, balancerend op de grens van de atonaliteit. De uitvoering van Liszt’s Via Crucis met het Nederlands Kamerkoor werd in 1986 zelfs bekroond met een Edison. Voor de onderhavige cd kroop De Leeuw opnieuw achter de vleugel om andermaal Via Crucis op te nemen, maar nu zonder vocalisten. Via Crucis is namelijk ook overgeleverd in een versie voor piano solo. De keuze voor juist deze versie ligt niet voor de hand. Sommige frasen zijn immers duidelijk liturgisch en vocaal bedoeld, de tekst staat er in de partituur gewoon bij. Dergelijke bezwaren zou je echter ook kunnen inbrengen tegen De Leeuws cd met Uspud van Satie uit 2011. Ook deze partituur oogt zo kaal dat een concertante uitvoering geen zin meer lijkt te hebben. Behalve dan voor een pianist als Reinbert de Leeuw, wiens gebrek aan vingervlugheid ruimschoots gecompenseerd wordt door een zeldzaam talent voor klank en concentratie. (HJ)