Na de punkrockopera’s American Idiot (2004) en 21th Century Breakdown (2009) deed Green Day met Uno! (2012) een greep naar het eigen verleden. Weg waren de pretenties, de allesomvattende concepten en verhaallijnen. Uno! was vooral een aardig punkpopalbum, zoals de band begin jaren negentig al vaker had gemaakt. Ook al was het een gedegen begin van een aangekondigd drieluik. Tja, Green Day bleek toch nog wat conceptuele veren te bezitten. Dos! is – hoe kan het ook anders – het middelste deel van de trilogie en biedt iets meer diversiteit dan haar voorganger. Dit keer brengt de groep rondom Billie Joe Armstrong een ode aan garagerockbands. Dit genre stond al eens centraal in het zijproject Foxboro Hot Tubs en uit die groep is gitarist Jason White komen overwaaien. Met hem in de gelederen maakt Green Day vooral veel plezier. De lekkere jaren zestig-vibe, het tiptop songmateriaal en vooral de vernieuwde energie maken Dos! een van de betere Green Day-platen. (JE)