Er zijn maar weinig klassieke werken die zozeer door raadsels en roddels zijn omgeven als Tsjaikovski’s Zesde Symfonie. Deels was hij daar zelf debet aan. Híj was het immers die er de geheimzinnige bijnaam ‘Pathétique’ aan gaf om vervolgens te verklaren dat er een programma achter schuilging. Tien dagen na de première overleed Tsjaikovski onder verdachte omstandigheden. Was het zelfmoord, of een ongelukkig toeval? Mede om deze onduidelijkheden werd de Pathétique vaak met Tsjaikovski’s dood in verband gebracht, alsof hij zijn einde had voorvoeld tijdens het componeren ervan. Maar dat de symfonie programmatisch is, betekent niet automatisch dat het werk ook autobiografisch zou zijn. In zijn schetsboek gaf hij een hint in de richting van een mogelijk programma: ‘De ultieme essentie van het plan… is LEVEN.’ Dat dirigent Yannick Nézet-Séguin hiervan notie heeft genomen, klinkt door op elke track van deze opname. Zo beschouwt hij het derde deel (Mars-tarantella) als ‘a pervasive lust for life’. Vanuit dit perspectief schildert Séguin de filosofisch geladen hoekdelen met een lichtere toets dan doorgaans het geval is. En dan gebeurt het zomaar dat door Tsjaikovski’s loodzware melancholie regelmatig de zon doorbreekt. (JWvR)