Van een rode naar een blonde coupe. Roos Rebergen had een beetje genoeg van haar karakteristiek rood geverfde kapsel en zocht een ander potje verf uit. Het kan opgevat worden als een symbolische daad, want de singer/songwriter is op andere vlakken tevens veranderd. Weg met de cultus rondom haar persoon, de tweede plaat van Roosbeef moest ook echt een plaat van een band worden. Roosbeef leek voorheen meer op een groep sessiemuzikanten, die alle ruimte gaven aan Rebergen om haar maffe liedjes ten gehore te brengen. Eigenlijk was dat precies de kracht van het sterke debuut Ze Willen Wel Je Hond Aaien Maar Ze Willen Niet Met Je Praten (2008). De angst slaat je dan ook om het hart bij het idee dat de band hiervan wilde afstappen. Het valt gelukkige mee, want ondanks een afwisselender geluid en meer tweede stemmen, draait Roosbeef gewoon om de aparte zang en dito teksten van Rebergen. Omdat haar stijl nu voor de tweede keer op cd is geperst, is het geheel niet zo schokkend en verrassend als het debuut. Zo’n impact kun je ook maar één keer maken. Daar helpt zelfs geen andere haarkleur tegen. (JE)