De Rotterdamse Frédérique Spigt is al geruime tijd een ‘bezige bij’ in de muziekwereld. In de jaren tachtig verschijnt Spigt voor het eerst op het podium als leadzangeres van het bandje I’ve Got The Bullets. Het rockbandje is echter geen lang leven beschoren en wordt na drie jaar opgeheven. Spigt probeert het opnieuw met een nieuwe band, ditmaal genaamd A Girl Called Johnny. In 1993 staat zij hiermee in het voorprogramma van Deep Purple in de Rotterdamse Ahoy, maar opnieuw blijven successen uit. Vijf jaar later breekt Spigt door als soloartieste wanneer ze meedoet aan het Nationaal Songfestival. Sindsdien maakte ze acht albums, waarvan zeven Nederlandstalige. Met het uitkomen van Land gaat voor Spigt een langgekoesterde droom in vervulling: namelijk het maken van een Engelstalig folkachtig countrybluesalbum. Het album behelst zestien ijzersterke songs waarin Spigt met haar rauwe stemgeluid een beetje klinkt als de Nederlandse, vrouwelijke variant van Bob Dylan. Zo zal bij het beluisteren van dit album niemand zich in Rotterdam wanen, maar ergens op een verlaten plek in de Verenigde Staten. (BvdV)