Ruwweg zijn er twee groepen met een mening over Bob Dylan. Aan de ene kant wordt hij aanbeden en aan de andere kant wordt hij gezien als een schorre kraai die onverstaanbare teksten uitkraamt. Dylans vijfendertigste studioalbum in vijftig jaar zal zeer waarschijnlijk geen nieuwe fans aantrekken, maar zijn trouwe volgelingen zullen met smart hebben gewacht op Tempest. Dylan is ook op 71-jarige leeftijd geen nachtegaal te noemen, maar zijn teksten zijn nog altijd even poëtisch als herkenbaar. Die fraaie teksten worden voorgedragen met een doorleefde, rauwe stem en dat maakt Tempest een schitterende, geloofwaardige plaat. Dylan lijkt naarmate hij ouder wordt steeds meer bezig te zijn met de dood en dat is op dit album geregeld terug te horen. Zo gaat Tin Angel over een drievoudige moord- en zelfmoord, wordt in Tempest de Titanic-ramp bezongen en staat Roll On John in het teken van de moord op John Lennon . Toch klinkt de grootmeester nergens als een man voor wie het einde nadert. Nummers als Duquesne Whistle en Narrow Way laten daar teveel gedrevenheid en ambitie voor horen. Dat doet vermoeden dat Tempest zeker niet zijn laatste werk zal zijn. En gelukkig maar. (BvdV)