Carl Orff (1895-1982) had al sinds zijn jeugd een enorme fascinatie voor de grote Griekse tragedies. Toch was het pas in 1949 dat hij deze fascinatie vaste vorm wist te geven in zijn muziektheaterwerk Antigonae. Nieuw in vergelijking met bijvoorbeeld de Carmina Burana was de bijzonder intieme relatie tussen tekst en muziek. Hiervoor ontwikkelde Orff zelfs een eigen declamatorische manier van zingen om de psychologische nuances in de tekst bijzonder nauwgezet te kunnen weergeven. Voor de zangers is het echter een flinke kluif om de veelal lange monologen van buiten te leren, te meer omdat tekstritme en articulatie belangrijker zijn dan melodie. Alleen de koorgedeeltes herinneren aan de vitale melodieën van de Carmina Burana. Dit maakt Antigonae daarom vooral tot een werk dat je moet zien. Een dankbare daad van regisseur John Dew en het Staatstheater Darmstadt om Antigonae dan ook op dvd uit te brengen. Desondanks is het jammer dat het muzikale element hier onderdoet voor het dramatische. Door verkeerde microfoonplaatsing gaat in de tutti-passages veel verloren van Orffs klankkleurrijke instrumentatie, waardoor we in ieder muzikaal aangewezen blijven op Ferdinand Leitners legendarische opname uit 1961 (dcx2073). (JWvR)