Negentiende-eeuwse fado werd in taveernes en bordelen in de volkse havenwijk van Lissabon gezongen; improviserende refreintjes met satirische en vaak ondeugende teksten. Boheemse aristocraten en intellectuelen begonnen interesse te tonen en dankzij de komst van radio en film verspreidde de fado zich begin twintigste eeuw door heel Portugal. Het genre groeide uit tot een hoogstaande liedvorm geschikt voor de middenklasse, met bladmuziek voor thuisgebruik en artistieke optredens door professionele fadozangers en gitaristen in kleine restaurants. Door de uitbreiding van het repertoire ontstond een canon aan fadoklassiekers. Op vorige albums moderniseerde de charismatische fadozangeres Mariza dit genre graag door het zingen van nieuwe composities, moderne instrumentale bezettingen en door toevoeging van een vleugje flamenco, jazz of latin. Op haar vijfde studioalbum Fado Tradicional keert ze echter terug naar haar wortels, de traditie die haar als kind de liefde voor fado bijbracht. Ook klassieke fado’s vertolkt Mariza op indrukwekkende wijze, waarbij ze summier begeleid wordt door drie typen Portugese gitaren. (SvdP)