De Canto Ostinato is nationaal en internationaal de meest populaire Nederlandse eigentijdse compositie ooit. Het is een voorbeeld van minimal music, repetitieve tonale muziek met minimale veranderingen. Regisseur Ramon Gieling maakte zelfs een documentaire over de Canto Ostinato (zie dvd CAD0166) waarin mensen vertellen waarom de Canto Ostinato hun zo raakt. De eindeloos voortkabbelende melodieuze pianomuziek werkt meer op de zintuigen dan op het intellect; ze creëert een bepaalde, enigszins weemoedige gemoedstoestand waarin de door de tijd zwevende muziek onderdeel wordt van de omgeving en verbondenheid creëert tussen uitvoerende(n) en publiek. Ten Holt maakte Canto Ostinato voor één of meer toetsinstrumenten. De partituur beslaat 106 cellen die door de uitvoerende(n) geheel willekeurig gespeeld en herhaald mogen worden. Zo kan de lengte variëren van minstens een half uur tot zelfs twee uur, zoals op deze uitvoering door het Piano Ensemble. Na een orgelversie (clx4007) van Aart Bergwerff en een pianoduoversie (cax10710) van het echtpaar Jeroen en Sandra van Veen spelen deze musici samen met pianist Marcel Bergmann een versie voor drie piano’s en orgel. (SvdP)