Herbert von Karajan ging gemoedelijker om met de Wiener Philharmoniker dan met zijn eigen Berliner Philharmoniker, het orkest waaraan hij sinds april 1955 als chef verbonden was. Het verschil was mooi te horen toen Otto Klemperer in 1957 uitviel voor het openingsconcert van de Salzburger Festspiele. Het gevolg was dat de invallende Karajan zowel de Wieners als Berliners dirigeerde op opeenvolgende avonden. ‘In het geval van de Wiener Philharmoniker is zijn directie kalm en zonder opsmuk… de Berliners worden echter tot het uiterste opgejaagd’, aldus het commentaar van Die Presse. Het zijn dit soort wetenswaardigheden die hier in het booklet worden gememoreerd door Karajans biograaf Richard Osborne. De hier te beluisteren opnamen, in 1961 opgenomen in de Weense Sofiensaal, ontstonden vrijwel op heilige grond. ‘Zelfs nu is het Brahms-geluid van de Wiener Philharmoniker niet ver verwijderd van het geluid dat Brahms zelf hoorde toen hij zijn Derde Symfonie in 1883 in première bracht in de Musikverein’, aldus Richard Osborne. (HJ)