Zelmira (1822, versie Parijs 1826) is de laatste opera die Rossini componeerde voor het prestigieuze operahuis van Napels. De romantiek schemert door in het werk: soms hoor je Beethoven. Rossini was duidelijk op zoek naar een balans tussen traditie en vooruitgang. Er zit meer actie in de aria's en ensembles, het orkest is groter, de harmonie complexer. Aan de andere kant wordt het publiek nog steeds overweldigd door adembenemend vocaal vuurwerk. Het verhaal levert een opeenvolging op van intens dramatische scènes over verraad en liefde. Logica is ver te zoeken, een reden voor regisseur Giorgio Barberio Corsetti om in deze productie het verhaal niet realistisch weer te geven maar als een droom. Daarbij maakt hij slim gebruik van spiegels en de ruimte onder het podium. De achtergrond is pikzwart, tijdloos. Corsetti's benadering levert soms magische plaatjes op, wat je op basis van het saaie decor uit de openingsscènes niet zou verwachten. De grote ster van de voorstelling is natuurlijk Juan Diego Flórez, die zelfs zo belangrijk geacht wordt dat hij een deel van Zelmira's slotaria mag zingen. Wat eigenlijk jammer is, want Kate Aldrich had de (door Cecilia Bartoli bekend geworden) aria prima alleen aangekund. (CP)